HISTORIA
Tak to się zaczęło
Na lekcji łaciny, w jednej z klas Liceum Massimo D'Azeglio na Via Parini, pomiędzy ławkami kr±żyła kartka. W końcu zdenerwowany nauczyciel przechwycił notkę i przeczytał j± na głos rozweselonym uczniom: "Spotkajmy się o czwartej tak jak zwykle na ławce na Corsa Re Umberto." Autorem notki był Domenico Donna, który później tłumaczył się, że chłopcy maj± zamiar oczywiście uczyć się Łaciny i cieszyć się ciepłym wrześniowym popołudniem. Zatem Juventus Football Club narodził się w głowach turyńskich uczniów w roku 1897. Grupa uczniów założyła klub sportowy ze szczególnym naciskien na piłkę nożn±, która już wtedy zdobywała coraz większ± popularność w Wielkiej Brytani. Nie stawiali sobie żadnych celów, po za jednym - to miało być tylko zajęcie wolnego czasu, którego mieli bardzo dużo.
Legenda głosi, że nauczyciel, który przechwycił słynn± notkę skomentował cały ten fakt słowami "Che Juventus!", czyli po łacinie "Co za młodzież!".
Na samym pocz±tku drużynę tworzyli 16-, 17-latkowie. Kwater± główn± był sklep z rowerami Canfariego przy Via Re Umberto, zaraz obok ławki na której zrodziła się idea klubu. Pierwszymi prezydentami zostali synowie Canfariego - Eugenio i Enrico. Kiedy pierwsze mistrzostwa były rozgrywane (w Turynie) piłkarze dopiero co założonego Juventusu musieli śledzić przebieg z trybun, ponieważ tylko cztery drużyny zostały dopuszczone do turnieju. W końcu Juventus uzyskał oficjaln± nazwę - Sport Club Juventus. Chłopcy grali w różowych koszulkach, czarnych spodenkach i czarnych getrach.
Zmiana nazwy na Juventus FC nast±piła w 1899 roku, a w biało-czarnych koszulkach piłkarze zaczęli grać od 1903 roku. Powodem wymiany koszulek była pomyłka. Z Anglii przysłano po prostu inne niż te, co zamówili.
Rok później piłkarze rozegrali pierwszy oficjalny mecz. Przeciwnikiem było FC Torinese. Niestety mecz zakończył się porażk± 0-1. Jednym z piłkarzy był 11-letni(!!!) Ernesto Borel. Później jego syn, Felice, bardziej znany jako "Farfellino" (mały motyl) został częścią wielkiego Juve lat 30-tych.
Pierwszy sukces przyszedł stosunkowo szybko. Już w 1905 Juventus święcił "Scudetto numero uno". W walce pokonał zespoły Milanu i Genui. Za sukcesem stał biznesmen Alfredo Dick. Jednak był on kontrowersyjnym przywódc± i zaledwie po roku od zdobycia trofeum rozstał się z Juve. Odszedł niedaleko, bo "za miedzę", gdzie wraz z przedstawicielami FC Torinese, założył klub AC Torino - odwiecznego rywala Juve.
Następne lata to posucha dla Juve. Wielu piłkarzy poszło na wojnę, wielu z niej nie wróciło. Ale to właśnie w tym czasie narodził się magazyn "Hurra' Juventus". Dzisiaj jest najstarszym włoskim magazynem piłkarskim.
Mimo, iż Juve grał coraz lepiej to nadal piłkarze z Turynu pozostawali w cieniu między innymi: Provercelli i Casali.
Po zakończeniu pierwszej wojny światowej aspiracje Bianco-nerich wzrosły. Bramki bronił Giacone, a w obronie pomagali mu Novo (zaliczył występy w reprezentajcji kraju) i Bruno. Natomiast Corrado Corradini napisał dla klubu hymn, który obowi±zywał do lat sześćdziesi±tych.
Wielki Juventus
Giampiero Combi, jeden z najlepszych piłkarzy świata zadebiutował w barwach Juve w roku 1923. Tego samego roku Edoardo Agnelli, syn założyciela FIATA, został mianowany nowym prezydentem klubu.
Ponieważ Juventus pozyskiwał coraz większ± reszę kibiców, postanowiono rozgrywać mecze na obiekcie przy Marsiglia Road. Trenerem Juve został Jeno Karoly z Węgier, który wraz z Hirzerem (również Węgier) uzupełnił zdolności Combiego, Rosetty, Muneratiego, Bigatto i Combiego. Efektem tej współpracy był drugi tytuł mistrzowski zdobyty w sezonie 1925/26.
Pierwsze sukcesy
Sezon 1929/30 to pierwszy sezon Serie A (udział wzięło 18 drużyn). A już od następnego przez pięć lat (1930/31-1934/35) rz±dził już tylko Juve. W Juve grały takie gwiazdy jak Orsi, Caligaris, Monti, Cesarini, Varglien, Bertolini, Ferrari i Borel, a trenere był Carlo Carcano, który prowadził także reprezentację Włoch (wywalczył z ni± w 1934 roku mistrzostwo świata).
Krótko po piątym z rzędu mistrzostwie Włoch w katastrofie lotniczej nieopodal Genui zgin±ł Edoardo Agnelli.
Pierwsza gwiazdka
W roku 1947 prezydenturę obj±ł Giovanni Agnelli. A w klubie grały takie sławy jak Carlo Paro i dwójka Duńczyków - John Hansen (pierwotnie miał występować w Torino) i Praest. Jednak najwięcej występów zaliczył Giampiero Boniperti (664 mecze dla Juve w tym 444 w Serie A). W 15 sezonach zdobył dla Juve 177 bramek.
W latach 1950 i 1952 Juventus dołożył do sekcji trofeów kolejne dwa tytuły mistrzowskie. W 1954 roku Giovanni (wolał poświęcić więcej czasu firmie FIAT) zrezygnował z prezydentury na rzecz swojego młodszego brata, który po odbyciu służby wojskowej w 1955 roku obj±ł stery Juve.
Dzięki Omarowi Sivoriemu (jako pierwszy piłkarz Juve otrzymał "Złot± Piłkę") i Johnowi Charlesowi Juventus wywalczył kolejne 3 scudetto (1958, 1960, 1961), i pierwsz± gwiazdkę za wywalczenie 10 tytułów mistrzowskich.
15 lat sukcesów
Rok 1967 przyniósł kolejne scudetto dla Juventusu. Prezydentem był już Vittore Catelli. Umberto Agnelli (z niewyjaśnionych powodów) zrezygnował z przewodzenia Bianconerim tuż przed sezonem 1961/62. Jednak piękne czasy miały dopiero nastać.
W 1971 roku prezydentem został Giampiero Boniperti. W następnych 15 latach (1972-86) Juventus dziewięć razy zostawał najlepsz± drużyn± we Włoszech. Dołożył też sukcesy z areny europejskiej i międzynarodowej. Trenerami w tych czasach byli Vycpalek, Parola no i oczywiście Giovanni Trapattoni. Barwy Juve reprezentowali tacy piłkarze jak: Zoff, Scirea, Capello, Cabrini, Causio, Rosa, Gentile, Furino, Anastasi i Bettega. Włochów uzupełniali obcokrajowcy, m.in.: nasz rodak Zbigniew Boniek, Francuz Michel Platini (zdobywca 2 scudetto, 2 Europejskich Pucharów, Pucharu Interkontynentalny, 3 tytułów króla strzelców, 3 Złotych Piłek, i to wszystko w ci±gu 5 lat!) i Duńczyk Michael Laudrup.
Jednym z najtragiczniejszych momentów tamtych czasów, jeśli nie najtragiczniejszy był finał Pucharu Mistrzów w roku 1985 kiedy naprzecikow sobie staneły drużyny Juventusu i Liverpoolu. To co zapowiadało się jako mecz marzeń skończyło się horrorem i przelaniem krwi. Rozwścieczeni kibice Liverpoolu rzucili się na kibiców Juve. W wyniku obrażeń i ścisku jaki zapanował wśród uciekających kibiców zginęło 39 fanów z Włoch.
Po Scudetto w 1986 roku nastały ciężkie czasy. Juventus nie mógł poradzić sobie z nowoczesn± gr±. Wszystkie wielkie nazwiska l±dowały w takich klubach jak Inter, Milan czy Napoli. Działacze wydawali masę pieniędzy na piłkarzy, którzy niczego nie osi±gnęli nosz±c koszulki w biało-czarne pasy.
W końcu w 1990 roku Juventus odnosi sukces w Pucharze UEFA i Pucharze Włoch. Trzy lata później do gablot Juve trafił kolejny Puchar UEFA.
Era Lippiego
Rok 1994 to pocz±tek przewodnictwa wielkiej trójcy (Antonio Giraudo, Luciano Moggi i Roberto Bettega). Trenerm został nikomu nieznany Marcello Lippi, których od razu zyskał uznanie w oczach działaczy, piłkarzy i kibiców. W pierwszym roku pracy od razu powiódł piłkarzy do pierwszego mistrzostwa Włoch od 9 lat. Do tego dołożył także dziewi±ty Puchar Włoch, niestety poniósł porażkę w finale Pucharu UEFA.
Sezon 1995/96 to wreszcie sukces w Lidze Mistrzów (spadkobiercy po Pucharze Europy). W finale drużyna Lippiego pokonała Ajax Amsterdam po rzutach karnych.
Kolejne lata to kolejne sukcesy: Puchar Interkontynentalny w Tokio, Superpuchar Europy a do tego kolejny sukces w krajowych rozgrywkach, czyli 24. scudetto.
Lippi doprowadził Juventus do kolejnych dwóch finałów Ligi Mistrzów jednak Juventus nie zdołał pokonać najpierw Borussi Dortmund (1996/97), a potem Realu Madryt (1997/98). Lippi te niepoowdzenia wynagrodził kibicom zdobywając scudetto numer 25. i kolejny Superpuchar Włoch.
Barwy Juve reprezentowali wtedy między innymi: Peruzzi, Ferrara, Pessotto, Zidane, Deschamps, Ravanelli, Vialli, Del Piero, Vieri, Inzaghi.
Posucha
W 1999 roku Lippiego zast±pił Carlo Ancelotti, jednak mimo dobrej postawy drużyny nie potrafiła ona niczego wielkiego osi±gn±ć. W 1999 roku Bianconeri wywalczyli awans do Pucharu UEFA wygrywaj±c Puchar Intertoto, ale to było wręcz ich obowi±zkiem.
Kolejne dwa lata to blamaż na arenie międzynarodowej i strata dwóch mistrzostw Włoch w ostatnich kolejkach rozgrywek.
Koniec rodu Agnellich
Rok 2001 to powrót Marcello Lippiego i wielkie nadzieje działaczy, kibiców i samych piłkarzy. I dokładnie tak samo jak w roku 1994 Lippi obejmując Juventus zdobywa 26. Scudetto. Rok później powtarza wyczyn deklasuj±c pozostałe drużyny Serie A. Na Juventus nie ma mocnych. Niestety potwierdza się to tylko we Włoszech. Arena europejska nie jest już tak przychylna Starej Damie. Wprawdzie w sezonie 2002/03 Juventus we wspaniałym stylu dociera do finału Ligi Mistrzów pokonuj±c między innymi po najlepszym meczu ostatnich lat Real Madryt, ale abstytencja Nedveda daje się we znaki i sen o trzecim Pucharze Mistrzów pryska jak bańka mydlana.
Puchar Włoch też nie jest przychylny. Lippi dwukrotnie staje przed szansą wywalczenia dziesiątego trofeum, jednak najpierw silniejsza jest Parma (2001/02), a następnie Lazio (2003/04).
Tragiczny w skutkach okazuje się właśnie sezon 2003/04. Najpierw Luciano Moggi doznaje klęski na polu transferowym. Działacze jednak mieli przez długi okres gry kartę atutow± w ręku - Juventus aż do marca 2004 roku walczył o Scudetto, Ligę Mistrzówi i Puchar Włoch. Jednak wtedy przyszedł fatalny czas kiedy wszystko wymknęło się z r±k... a raczej z nóg w ci±gu jednego tygodnia. Do tego wszystkiego doszła śmierć Gianniego (styczeń 2003) i Umberto (maj 2004) Agnellich i rezygnacja z fotela trenerskiego Marcello Lippiego. W ten sposób niechybnie dobiegł końca okres Agnellich w Juventusie. Oby kolejny, który szykuje nam przyszłość był jeszcze piękniejszy.
Powrót Capello
Pod koniec maja 2004 roku nowym trenerem Juve został Fabio Capello, który do tej pory zwi±zany był z Rom±, a wcześniej parokrotnie tryiumfował w najważniejszych rozgrywkach z Milanem. Czy jego doświadczenie pomoże Starej Damie ponownie święcić tryiumfy na arenie krajowej i międzynarodowej? Przekonamy się wkrótce.
Do tej pory Juventus zgromadził na swoim koncie 52 różne trofea - 28 mistrzostw Włoch, 9 Pucharów Włoch, 2 Puchary Mistrzów, Puchar Zdobywców Pucharów, 3 Puchary UEFA, 2 Superpuchary Europy, 2 Puchary Interkontynentalne, 4 Superpuchary Włoch i Puchar Intertoto.
Tytuł strony możesz po prostu wpisać jako tekst lub stworzyć go w programie graficznym nakładaj±c go na plik tytul.png
|
Link drugi
